Schrijver-regisseur Steve McQueen's vijfdelige bloemlezing, kleine bijl , heeft al zwarte cinefielen over de hele wereld geboeid. De eerste twee films — Mangrove en Liefhebbers Rock - zijn enorm verschillend, maar het is de laatste die belooft je hart en ziel te omhullen. Ongetwijfeld een van de beste films van 2020, Liefhebbers Rock is rechtstreeks gemaakt uit de kindertijd van McQueen en zal je betoveren met zijn suggestieve vibes.
Het is prachtig geschoten door Shabier Kirchner ( oma ) terwijl schrijver Courttia Newland ( Gamma ) balanceert de melodieën van Dennis Bovell met verweven relaties die een licht werpen op Micheal Ward ( Top jongen ) en Amarah-Jae St. Aubyn dynamisch op het scherm. Stel tijdens een enkele avond om a bluesfeestje in West-Londen van de jaren 80, Liefhebbers Rock zones in op de verbinding en communie Black folx ervaring onder elkaar. Er zijn te veel scènes waarbij je je hoofd schudt van ontzag over hoe sterk onze banden zijn.
Dankzij deze cast van creatieven, Liefhebbers Rock is opwindend in zijn vloeibaarheid en geladen in superieure stijl en geluid. Voor dit moment zijn we in de zwarte cinema getuige van verhalen die zich uitstrekken tot de hoop van onze voorouders. Die traditie voortzetten is Dennis Bovell, een van de hoofdarchitecten van de Lovers Rock geluid, en de pen achter twee van de meest verbluffende momenten uit de film. ESSENCE kreeg de kans om met de legendarische dub-reggae producer te spreken over hoe Steve McQueen de betekenis van het lied achter Silly Games, de creativiteit achter bluesparty's, heeft ontwikkeld en leert over zijn favoriete naalddruppels uit de film.
Je geschiedenis met, met dub-reggae en de muziek in het algemeen duurt iets meer dan een halve eeuw. Kun je met het ESSENCE-publiek iets delen over je muzikale achtergrond en hoe jij en Steve contact hebben gehad voor? Liefhebbers Rock ?
DENNIS BOVELL: Ik ben de kleinzoon van een koordirigent in de Zevende-dags Adventisten. Toen ik opgroeide, was er overal in mijn huis muziek. Mijn ooms zongen, mijn moeder kon bladmuziek lezen, mijn opa leerde iedereen muziek en mijn oma speelde orgel. Muziek was geen onbekende in huis. Toen ik naar Londen verhuisde, leerde ik al een paar jaar gitaar van de jongere broer van mijn moeder. Toen ik binnen was Matumbi , zeiden we dat we strikt een reggaeband zouden zijn. We werden onderdeel van een geluidssysteem omdat zangers uit Jamaica zouden komen om hun begeleidingsband te zijn.
Ik ging platentechniek in en ik was op zoek naar iemand met het charisma van Diana Ross en de Supremes, maar die een nieuw genre zou maken, dat bekend kwam te staan als Lovers Rock. Al snel werkte ik met verschillende artiesten van overal - Linton Kwesi Johnson, Carol Sims (nu bekend als Kofi) en Karen Wheeler, die lid is van Soul II Soul - en ik zou liedjes schrijven en spelen die de nieuwe stijl van Lovers Rock. Dit had betrekking op Steve McQueen en de film omdat het momenten uit zijn kindertijd vertegenwoordigde. We kwamen bij elkaar en hij vroeg me om muziek te maken die zou kunnen volgen uit een nummer genaamd Domme spelletjes die ik deed met Janet Kay .
In de afgelopen 40 jaar is dat nummer het belangrijkste Lovers Rock-lied geworden. Je kunt geen feest geven zonder onder andere die plaat te moeten draaien. Steve wilde dat ik de vibes zou creëren die vergelijkbaar zijn met hoe ik deed in '74, '75, tot '79, toen die plaat bovenaan de Britse hitlijsten stond. Hij schreef dat nummer ook in de Liefhebbers Rock film, dus ik greep de mantel en rende er gewoon mee weg.
Dennis Bovell | Foto door Lorne Thomson/Redferns
Door dat te doen, deden jij, Steve en Courttia Wright iets dat langzaam meer op film gebeurt: scènes creëren die niet worden gepropageerd door dreigend geweld. Kun je praten over het zien van de laatste versie van de film en hoe dat gevoel van pure zwarte vreugde en expressie was?
BOVELL: Luister, de bluesfeesten waren waar we als jeugd onze lol hadden. We gingen er in het weekend heen, kleedden ons aan, ontmoetten mensen, dansten de hele nacht en hadden plezier. De muren en plafonds zouden druipen van het water. De politie die jaloers was of op zoek was naar problemen, zorgde ervoor dat de nacht zuur werd, en dat is alleen omdat ze altijd actief betrokken waren bij het verbreken van het plezier van zwarte mensen.
Zonder de film te bederven, maakt Silly Games deel uit van een geweldig moment waarop de acteurs echt kunnen schitteren. Wat was je mening toen je dit filmde?
BOVELL : Ik heb iets geleerd. Ik leerde van Steve dat Silly Games niet alleen over liefde ging. Het gaat ook over mensen en hun leven. Toen we die scène deden die je noemde, kreeg het nummer een andere betekenis. Op dat moment was het geen liefdeslied meer, snap je wat ik bedoel? Hé, we zijn deze dwaze spelletjes die deze politici spelen beu. We zijn het zat dat deze dwaze spelletjes met het leven van mensen worden gespeeld. Zwarte mensen hebben een geschiedenis van het houden van deze feesten omdat de discotheken destijds niet geschikt waren voor zwarte mensen. Toen we besloten om ons eigen entertainment te creëren, werd het een manier om contact te maken met vrienden en familie.
Het is dat niveau van connectiviteit dat je ook in de film hebt kunnen uitdrukken, Babylon , waar je ook de muziek voor deed, ja? Kun je iets zeggen over het verbinden van een nieuwe generatie met de geschiedenis van dubreggae, bluesfeesten en je werk in het bijzonder.
BOVELL : Het is altijd een plezier om kennis aan iedereen door te geven, vooral de volgende generatie. Het is niet goed om je graf in te gaan en vast te houden aan je kennis terwijl niemand kan voortbouwen op wat je hebt gedaan. Dat is egoïstisch! In Babylon , Ik schreef de muziek voor de film en het was on the fly. Ik zou de rushes (dagbladen) voor de opnames van die dag zien, dan de studio in gaan met een videospeler, de film heen en weer afspelen en dan beslissen welk tempo ik zou gaan doen. Bij het bedenken van muziek zou ik het stuk twee keer opnemen als een Jazzterstuk — Ik nam een rechtstreekse reggaeversie op, met Angus Drummie Zeb op drums. Ik nam toen een punkversie op met Bruce Smith op drums en ik liet hem drummen op deze echt ruige en tuimelende versie. Ik heb beide versies samen gemonteerd op het moment dat de film smerig zou worden.
Met het onwaarschijnlijke succes van de film wilde ESSENCE de liedjes opnieuw bekijken die het verhaal vertellen van Kleine bijl: Lovers Rock . Als je wat achtergrondverhalen zou kunnen delen achter een aantal gekozen liedjes uit de film, dan zou dat zeer op prijs worden gesteld. Als eerste staat Hey There, Lonely Girl van John Holt.
BOVELL: Dat was altijd top deuntje bij de dans. Je kunt maar beter een partner hebben als die opkomt, anders word je heel eenzaam. Dit was altijd een behoorlijk sexy nummer, maar Steve hield de hele film van dat soort falsettozang. Er is nog een nummer in de film van Junior English genaamd After Tonight. John Holt is de Curtis Mayfield van de reggae en ik luister al van jongs af aan naar hem. Hij is echt een van de voorouders van het live maken van reggae in Londen. Om hem dat deuntje te laten zingen en voor Steve [McQueen] om het intiem te kennen, was zo'n geweldig gevoel voor mij.
Volgende — Jim Reeves — De wereld is niet mijn huis
BOVELL: Het ding over het Caribisch gebied is dat je verbaasd zou zijn om te ontdekken hoeveel mensen daar absoluut dol zijn op countrymuziek. Ik weet niet of het is omdat het werd achtergelaten door de slavenmeester of dat de wortels van countrymuziek als een zwarte kunstvorm resoneerden met ons Caribische volk. Maar mensen in West-Indië houden van Jim Reeves omdat hij rechtstreeks tot de harten van de mensen kon spreken.
De laatste die ik voor je heb als het gaat om deze naalddruppels is van The Revolutionaries. Het nummer is Kunta Kinte.
BOVELL: Dat soort deuntje zou extra dansen op elk bluesfeestje doen ontbranden. Mensen zouden gek worden als ze dat lied hoorden. Het is een zeer beklijvend nummer dat aangeeft dat er gevaarlijke dingen gaan gebeuren - en dat was precies toen de 12-plaat in het spel kwam. Kunta Kinte [door De revolutionairen ] is een van de eerste uitgebreide versies van een record in de geschiedenis. Het zou ongeveer 12 minuten spelen, waardoor de DJ desnoods naar de badkamer zou kunnen glippen [lacht].
Dit is de laatste vraag die ik voor u heb, meneer Bovell. Wat hoop je dat het publiek ervaart nadat ze het hebben gezien? Liefhebbers Rock ?
BOVELL: Ik hoop dat ze het steeds opnieuw zullen aanvragen in hun streamingwachtrijen. Dit is een van die films waarvan ik hoop dat mensen ze grondig en woordelijk zullen kennen. Dit gebeurde bij de vertoning van Babylon in Brooklyn. Sommige jongens kenden de dialoog uit de hele film en dat was voor mij het teken van een geweldige film. Als mensen de rollen van de acteurs uit de film gaan overnemen, is dat een teken dat ze er echt van genoten hebben. Je weet maar nooit, er is misschien ruimte voor een Liefhebbers Rock vervolg.
Kevin L. Clark ( @KevitoClark ) is de curator achter De afspeellijst van ESSENCE . Je kunt de nieuwste editie met Juicy J in de hoofdrol streamen op Apple Music en Spotify .