Onlangs plaatste Kanye West afbeeldingen uit een boek met Britse kinderverhalen uit het begin van de twintigste eeuw, met een kinderliedje genaamd Ten Little Nigger Girls. Het gedicht is eigenlijk het tweede deel van de uitgave geïllustreerd door G.H. Thompson, waarvan de eerste Ten Little Nigger Boys was. Jaren later wendde Thompson zich tot een andere onderdrukte groep om Ten Little Indians te produceren. Het gedicht begint met tien kleine negermeisjes, in een zwart gezicht met felrode lippen, die één voor één, pagina voor pagina, beginnen te verdwijnen door allerlei willekeurige handelingen en gekkigheid - de een verbrandde tijdens het maken van toffeesticks, de ander was genomen door een vogel terwijl ze haar thee dronk, speelde de ene met een bijenkorf, en nog een andere werd levend opgegeten door een grote vis! hap naar adem! Nu ben ik er helemaal voor om kinderen te leren tellen met rijmpjes, maar ik denk dat we allemaal weten dat er hier een aantal echte problemen zijn. Iets subversiever dan de ouderwetse racistische onwetendheid van die tijd. Opvallend is ook dat in deze versie van Ten Little Nigger Boys de jongens zich blijven vermenigvuldigen. Hun telling gaat omhoog, het zijn de meisjes die om 10 beginnen en eindigen met nul. Ten eerste, voor een bepaalde context, is het boek oud, zoals echt oud, toen het N-woord nog zijn angel had en geen enkele controverse over de popcultuur. Het is dus jammer om te zien hoe zulke hatelijke woorden het reguliere denken als acceptabel infiltreerden en zelfs werden gepubliceerd als normaal literair tarief ... voor kinderen, niet minder. Het boek werd ook in de VS gepubliceerd. Volgens sommige onderzoekers volgden andere boeken zoals The Funny Little Darkies en Simple Addition van A Little Nigger vanwege de populariteit van het boek. Aan het eind van de dag waren Ten Little Niggers, meisjes of jongens, ontworpen om onze minderwaardigheid als zwarten te laten zien en gingen vervolgens door als komisch en educatief. Het was destijds krachtige propaganda. Stel je tien zwarte meisjes voor die de hele dag niet veel te doen hebben en die zich bezighouden met zinloze activiteiten, zoals spelen met een bijenkorf, iets dat door iedereen met gezond verstand als dwaas zou worden beschouwd. En de echte boodschap hier is dat we ons uiteindelijk aan onze eigen shenanigans overlaten en dat we onszelf zullen vernietigen. En hoewel het me echt misselijk maakt om te weten dat het denigreren van onze jonge jongens en meisjes voor amusement acceptabel en zelfs winstgevend was, is de vraag: is er echt iets veranderd? Het punt was toen, zoals het punt nog steeds is in de moderne media, dat het zeker oké is om zwarte mensen te laten zien als incompetente, onwetende, hansworsten en overbodige mensen. Eerst in boeken, daarna op televisie en films. En het gaat vandaag door, zelfs in zogenaamde bekroonde films zoals The Blind Side, en nog veel meer in zijn soort, waar we nu goedbedoelende blanke mensen nodig hebben om ons te redden omdat we niet in staat zijn om onszelf te redden. De berichten zijn gevaarlijk. Ik word liever opgegeten door een grote vis. De mentale conditionering die aan beide kanten van de tafel optreedt wanneer we worden gekarakteriseerd als minder dan, of het nu in Black Face of in onze eigen gezichten is, is verraderlijk maar krachtig en laat ons veel werk te doen om opnieuw te definiëren wie we zijn als Black jongens, meisjes, mannen en vrouwen. Boeken als deze zijn gewoon een herinnering aan het diepgewortelde denken over zwarte mensen dat ongedaan moet worden gemaakt. Natuurlijk kan dit allemaal veel ophef om niets zijn als velen van ons zichzelf toch weer negers noemen. Kanye West inbegrepen. Kimberly Seals Allers is een bekroonde journalist, oprichter van www.mochamanual.com, een opvoedingsbestemming voor zwarte moeders. Ze woont in Long Island, NY met haar twee kinderen. De speler laden...
