Het regende in San Francisco en een golf van mensen rees op over de straten om me heen.
Borden in de lucht waren verpakt in plastic, elke slogan gestolen uit mijn ervaringen, mijn sheroes-monden, de ruggen van mijn mensen. Blanke vrouwen, overal, foto's maken met hun vrienden, schreeuwen tegen de lucht, schreeuwende gezangen die ze vanavond nog nooit hebben gehoord.
Gezangen die werden gesmeed in branden op West Florissant. Gezangen die bij kaarslicht werden geschreven door tot slaaf gemaakte Afrikanen die hun vrijheid durfden te stelen uit de handen van mannen met blanke vrouwen naast zich. Gezangen die de mensen van mijn grootmoeder zongen terwijl klappen van billy clubs op hun hoofd regenden.
Ik realiseer me ergens tussen in een prullenbak worden geduwd door een zich niet bewust zijnde Nasty Woman, en raciaal geprofileerd worden door een oudere feministe, dat blanke vrouwen gisteren voor zichzelf alleen marcheerden. Mijn aanwezigheid was onbelangrijk. Nee, erger nog, mijn deelname aan deze mars was een daad van geweld tegen de organisatoren in het hele land die vochten voor zwarte bevrijding.
En het spijt me.
Blanke vrouwen werden niet tot actie geroepen door de stem van intersectioneel verzet. Ze hoopten niet de last van verzet op te heffen die zwarte vrouwen de afgelopen drie jaar in concentratie hebben gedragen. Nee, ze werden gewoon gemobiliseerd door de angst dat iets waren verkeerd gegaan in hun leliewitte bevoorrechte wereld.
En als je hen had gevraagd wat het echte gevaar van een presidentschap van Donald Trump voor hen was, had je misschien geen duidelijk antwoord gekregen. Tekenen loeiden over de autonomie van ONZE baarmoeders en de dreiging van VROUWENRECHTEN, volledig onbewust van de pure domheid om aan te nemen dat naar) elke vrouw heeft een baarmoeder, en b) dat vrouwenrechten een historisch trackrecord hebben van het opnemen van de behoeften van ALLE vrouwen in het hele land. Maar dat zou niet hebben uitgemaakt. Aanstekelijke slogans, loze beloften en blindelings hetzelfde voorrecht tonen dat dodelijk is voor mijn mensen, waren de sleutelwoorden op zaterdag.
Abonneer je op onze dagelijkse nieuwsbrief voor het laatste nieuws over haar, schoonheid, stijl en beroemdheden.
Alles wat dit land weet over verzet, over verzet, over het terugwinnen van macht uit systemen, hebben we geleerd van zwarte vrouwen en inheemse volkeren.
Ik wil me concentreren op het eerste, hier. Zwarte lichamen, stikkend in traangas in het donker, op de vlucht voor kogels tussen straatlantaarns. Zwarte lichamen die melk in hun ogen gieten, lachend om de voorouders die hen ophielden. Zwarte vrouwen, zingend terwijl onze voeten bloedden in Ferguson. Zwarte vrouwen, die de menigte voeden met gebakken vis en warm brood in Selma. Ons.
En toch zijn het blanke vrouwen die het lef van verzet krijgen. De speler laden...
Het zijn blanke vrouwen die niet worden ondervraagd als ze met honderdduizenden de straat op gaan in steden over het hele land. Het zijn blanke vrouwen die kunnen schreeuwen: Fuck Trump en het is onze plicht om te VECHTEN terwijl politieagenten geamuseerd toekijken. Het zijn blanke vrouwen die zich niet realiseren dat zelfs als ze abortus wegnemen, zelfs als onze gezondheidszorg wordt ingetrokken, de benarde toestand van een vrouw nooit gevaarlijker zal zijn dan het is op de kruispunten. Zwart, queer, trans, bruin, arbeidersklasse, of erger nog, een combinatie van veel? We hijsen het feminisme op onze rug terwijl je erop rijdt.
Het lef van je om te vergeten.
Een blanke vrouw zijn in Amerika kan niet moeilijk zijn, toen 53 procent van je zussen onze nieuwe president in functie stemde. Het kan niet zo moeilijk zijn, dat je hebt gemist van elk protest dat is gebeurd in onze grote natie sinds het begin van The Movement for Black Lives. Ben jij geen feministe EN een waterbeschermer? Is het te moeilijk om het stemrecht in het landelijke zuiden te beschermen? Was je bezig je beha's te verbranden toen de oproep kwam van zwarte vrouwen, overal, om? # Zeg HaarNaam ?
Wat was het verschil tussen de gesynchroniseerde marsen van gisteren en de # FergusonOktober nationale marsen in 2015 naast het traangas, en de reactie van de media?
De kleur van de lichamen in de straten.
Gisteren stonden blanke vrouwen als een golf in de straten van onze natie, de stemmen, lichamen, verhalen en zichtbaarheid van zwarte vrouwen zoals ik overstemd. Op een miljoen kleine manieren voelde het als inkepingen in de huid met een heet mes. Pijnlijk en ingewikkeld geplaatst. Soms op een miljoen enorme, ondoorgrondelijke manieren: ik huil nog steeds om mijn zus Raquel Willis die was uitgenodigd om te spreken tijdens de DC-mars, maar halverwege de toespraak van het podium werd geschopt, zodat een blanke cis-vrouw haar gevoelens kon delen.
Dit is geweld. Dit is historisch. Dit is waarom jullie ons nog steeds in de maling nemen.
Zwarte vrouwen hebben deze wereld overeind gehouden, terwijl onze bondgenoten onze bijdragen en genialiteit schaamteloos negeren, al was het maar om onze genialiteit af te waarderen. We hebben het wereldwijde lexicon verschoven met betrekking tot anti-zwartheid en blanke suprematie. We hebben de media aangepakt en het vermogen teruggewonnen om onze eigen waarheden te vertellen. We hebben modellen gemaakt voor intersectionele weerstand die de meest gemarginaliseerden van ons omvatten, en deze modellen toegankelijk gemaakt voor de wereld. We hebben het beleid en de wet gewijzigd. We hebben gedeconstrueerd en gedemilitariseerd. We hebben gehuild. We hebben gebrul. We hebben overwonnen. En we zijn nog niet eens op de helft.
Lang leve zwarte meid magie. Zelfs als je zweert dat je ons niet kunt zien, eindig je altijd op de een of andere manier met onze shit.
Zet dat op je poster.
Aurielle Marie is een Black Queer-vrouw die zich verzet tegen anti-zwart staatsgeweld door middel van hiphop, gesproken woord en grassroots-organisatie. Volg haar op twitter @Ellevation_.